Ονειρο-παρμένη

by cyberwhispers

feelfree

Δεν θυμάμαι πότε έκλαψα, πότε γέλασα τελευταία φορά,  δεν είναι φοβερό; Αμέτρητα συναισθήματα και όλα στο λίγο. Θα `θελα να ήθελες να με πας μια βόλτα και να μ` αφήσεις ν` ανασαίνω πλάι σου χωρίς να ζητάς τίποτα άλλο. Ανάσες. Αληθινές ανάσες. Η πόρτα χτυπάει και δεν ανοίγω, πόση επιμονή πια, μια πόρτα είναι. -Θα ανοίξεις ή θα τη σπάσω; Με πήρε απ` το χέρι σχεδόν τραβώντας με, πάντα κατάφερνε να κάνει τη ζωή μου ταινία. Μαγικό. Τον γύρισα πίσω και ξάπλωσα στα πόδια  του, εκεί στον καναπέ. Μου χάιδευε τα μαλλιά και μου έλεγε πάλι τα δικά του. Θα πρέπει να κοιμήθηκα αμέσως. Οταν ξύπνησα είχε φύγει. Τουλάχιστον με είχε σκεπάσει.